گفتاردرمانی یک زمینه تخصصی است که به بررسی و درمان اختلالات گفتاری و زبانی می پردازد. این زمینه شامل انواع مختلفی از مباحث است، هر کدام با تمرکز و تکنیک های خاص خود.
۱. تلفظ: این زمینه گفتاردرمانی به مشکلات مربوط به نحوه تولید و تلفظ صداها می پردازد. بیماران ممکن است دشواری در تلفظ برخی از صداها داشته باشند یا یک صدا را با دیگری جایگزین کنند. درمان ممکن است شامل تمرینات برای تقویت عضلات دهانی و همچنین تمرین با صداها و کلمات خاص باشد.
۲. روانی گفتار : اختلالات روانی، مانند لکنت، شامل اختلالات در جریان گفتار هستند. متخصصان گفتاردرمانی با بیماران همکاری می کنند تا راه حل هایی برای بهبود روانی ایجاد کنند، مانند تکنیک های تنفس و آرامش و کاهش حساسیت در مواقع گفتاری.
۳. صدا و صوت درمانی : اختلالات صدا ممکن است از انواع مختلفی از علل، از جمله ندولهای صوتی ، فلجی تارهای صوتی و بد استفاده کردن از صدا ناشی شود. گفتاردرمانی برای اختلالات صدایی می تواند شامل تمرینات برای بهبود دامنه صدایی، تنظیمات و کیفیت صدا، و همچنین استراتژی هایی برای کاهش فشار بر روی صدا باشد.
۴. زبان: اختلالات زبانی بر روی توانایی فرد در درک و استفاده از زبان به صورت موثر تأثیر می گذارد. متخصصان گفتاردرمانی با بیماران همکاری می کنند تا مهارت هایی را در زمینه هایی مانند دستور زبان، واژگان و درک بهبود بخشند.
۵. ارتباط شناور: اختلالات ارتباطی شناور ممکن است ناشی از آسیب های مغزی یا بیماری های عصبی باشند و می تواند بر توانایی شخص در ارتباط به صورت موثر تأثیر بگذارد. گفتاردرمانی برای اختلالات ارتباطی شناور ممکن است شامل تمرینات حافظه، استراتژی های حل مسئله و تکنیک های دیگر برای بهبود ارتباط باشد.
۶. ارتباط شناور و جایگزین : AAC یک زمینه از گفتاردرمانی است که بر روی روش های جایگزین برای افرادی که قادر به صحبت کردن نیستند تمرکز دارد. این می تواند شامل استفاده از دستگاه های ارتباطی مانند تبلت یا دستگاه های تولید کننده صدا باشد، یا توسعه استراتژی های ارتباطی جایگزین مانند زبان اشاره باشد.